7 augustus 2018

Het leven met een stoma

Stap voor stap

Niet enkel het leven met mijn stoma (zie vorige blogartikel) maar ook het herstel na de operatie kostte veel energie. Eten en drinken verliep erg moeizaam maar ik probeerde elke stap die ik zette als iets positief te zien.

Zelfs een klein glaasje water kwam er na een paar seconden weer uit. Stilaan lukte het om vloeistof binnen te houden en dronk ik vooral Aquarius om mijn lichaam te voorzien van mineralen (Chloor, Natrium, Kalium en Magnesium) en suikers. Aquarius (of andere sportdranken) zorgen ervoor dat je lichaam bij inspanning gehydrateerd blijft en een stabiele bloedglucosespiegel heeft. De mineralen zorgen ervoor dat het bloedvolume beter gehandhaafd blijft en dat vocht sneller in het bloed wordt opgenomen dan bij gewoon water. Meestal dronk ik 'de witte' originele Aquarius omdat ik die het meest neutraal van smaak vind. Hun slogan: 'Keeps you going' vind ik dan ook heel toepasselijk :-) .

Vervolgens lukte het ook om een soeplepel rijst te eten. Eens dat goed ging, kwam er een soeplepel fijn gemixte spinazie bij en uiteindelijk kon ik een kommetje eten met wat rijst, spinazie en witte vis. Stap voor stap heb ik mijn voeding uitgebreid, een proces wat enkele weken duurde.

Veel verdriet

In het begin kwam mijn thuisverpleegkundige dagelijks langs om de wondjes en mijn stoma te verzorgen en spuitjes te zetten. Ik moest Clexane spuitjes krijgen, dit is ter preventie van trombose (bloedklonter). Die krijg je toegediend als je lichaam niet helemaal mobiel is. 

De verzorging van mijn stoma verliep in het begin met vele tranen maar na een tijd kon ik het proces van de afgelopen maanden een beetje een plaats geven. De Clexane spuitjes zette ik soms zelf, kan je geloven dat ik het als verpleegkundige moeilijk vond om bij mezelf een spuit te zetten? :-) Maar eens ik de eerste prik zelf had gezet, stelde het niets meer voor.

Hoe zag mijn dag als stomapatiënt eruit 

Ochtend

Als mijn thuisverpleegkundige voor de stomazorg kwam, probeerde ik de uren ervoor niet te eten. Dit deed ik in de hoop dat er niets uit mijn stoma zou komen wanneer we bezig waren met de verzorging ervan. Er bestaan minder gênante momenten ;-) . Je darmen hebben normaal een peristaltiek (=afwisselend samentrekken en ontspannen van  de darm). Een stoma doet dit dus ook aangezien dit een darm is die buiten je lichaam functioneert maar de eigenschappen ervan blijven hetzelfde. Door niet te eten hoopte ik die darmperistaltiek tot een minimum te kunnen beperken. Natuurlijk lukte het niet altijd om mijn ontbijt uit te stellen, een goed ontbijt zorgt dan ook voor een goede start van je dag. 

Middag

Eens de stomaverzorging voorbij was had ik het gevoel dat ik aan mijn dag kon beginnen. De periode tussen de operaties bestond vooral uit rusten, heel veel rusten. En proberen wat te eten en/of te drinken. 

Mijn warme maaltijd at ik altijd s'middags zodat ik dit in de namiddag goed kon verteren.  Door de dag zelf at ik een kommetje gezeefde soep, gezeefd zodat ik geen extra vezels zou opnemen. Ook at ik bananen om de ontlasting dikker te maken. Gaan met die banaan was een zinnetje dat ik dan vaak gebruikte :-) . 

Avond

Tegen de avond voelde ik me enorm vermoeid en uitgeput. Maar naarmate mijn herstel vorderde ging dit vermoeidheidsgevoel steeds beter en beter.

's Avonds at ik licht en niet te laat. Elke nacht moest ik opstaan om mijn stomazakje te ledigen. Als ik 's avonds iets zwaars had gegeten dan moest ik 's nachts meermaals opstaan.

Kleine maaltijden verspreid over de dag zorgt ervoor dat de ontlasting beter zal indikken. Op regelmatige tijdstippen eten is dan ook een aandachtspunt in het leven van iemand met een darmaandoening.

Als je ergens naartoe gaat, al is het maar voor even moet je altijd denken aan je stoma, altijd voorzien zijn van extra stomamateriaal. Dat vond ik best lastig, dat je niet zomaar ergens naartoe kan gaan. Eens dit een gewoonte werd, was het geen extra moeite en werd het een automatisme.

Doelen zoeken

Eens ik wat zelfstandig kon functioneren probeerde ik me zo nuttig als mogelijk bezig te houden tussen de vele rustperiodes door.  Zo beoordeelde ik een bachelorproef van studenten vroedkunde en las ik informatieve boeken. Het gaf me een goed gevoel dat ik dit kon doen, het gaf me een soort doel, iets waar ik me aan kon optrekken. 

Als persoon met een darmaandoening is het erg belangrijk om voor jezelf doelen te zoeken, streven naar een doel motiveert je en als je je doel bereikt hebt -hoe klein ook- krijg je een euforisch en blij gevoel en dat geeft dan weer een boost aan zelfvertrouwen! Komop, je kan dit!

Zorgenkindje

De foto met mijn thuisverpleegkundige is genomen de dag voor mijn 2e operatie tijdens de laatste stomazorg.Tijdens mijn herstel is zij een heel belangrijke persoon geweest omdat ze me elke dag kwam verzorgen. Een goede band hebben met je thuisverpleegkundige is voor elke (stoma)patiënt van essentieel belang in de verwerking van het proces. Ik kan me voorstellen dat wanneer je geen klik voelt met de persoon die je elke dag komt verzorgen dit het verwerkingsproces zwaarder maakt en het verzorgen onaangenaam aanvoelt. 

Ook mijn naaste omgeving zorgde intensief voor mij. Ik vond dat heel confronterend omdat de soort zorg die ik nodig had, lijkt op de zorgen die een peuter nodig heeft :-). Zo hielpen ze me om naar het toilet te gaan, stonden ze 's nachts op om voor mij te zorgen, werd er speciaal voor mij gekookt en stonden ze klaar waar kon. 

De goede zorgen gaven me een geliefd gevoel maar op die leeftijd (24 jaar) wil je tegelijkertijd op je eigen benen staan waardoor je natuurlijk hoopt dat je die zorgen snel niet meer nodig hebt. Ik trok me op aan het feit dat dit een tijdelijke fase in mijn leven was en het daarna beter zou gaan.